Spakovavši se u njegov krevet
Kao da odavno već nije tu
Kao da tu nije nikada ni bila
Nije mogla podneti da tamo
Gde je bilo hladno
Dugo, sedeći na stolici, u crvenoj haljini
Za stolom gde su, nekoliko sati ranije
Pod sasvim drugim osvetljenjem, govorili
Smejali se, dodirivali,
Gde je i najmanji pokret bivao udvojen
Poput kretnje prstiju šake i njene senke,
Sada bude primorana da u kutku koji joj se obraća
Kao da to nisu u svakom radili
Ali ne tokom godina, već tokom jedne večeri
Sebe posmatra, razgleda površinu ogledala
Jer ono je ipak njegove odraze hvatalo
Onako kako se ona u njegov zagrljaj hvatala
Kao da ne može odabrati da ne oseća
Kao što neće poverovati da je zarobljena
Kao što nije osećala ni sada
Sve dok u ogledalu nije spazila
Otkucaje koji joj se protiv volje otimaju
Kako nečujno i nesvesno trepere dok je niko ne vidi
A ona sama ne shvata dok ih u odrazu ne uhvati
Pre nego što se po drugi put počela svlačiti
(diptih iz zbirke Izvan komunikacije)
Ivana Maksić Rođena 1984. Objavila knjige poezije: O telo tvori me (Matica srpska, 2011), Izvan komunikacije (Presing, 2013) i knjigu poezije na italijanskom jeziku La mia paura di essere schiava u prevodu Fabija Barćelandija (Gilgamesh Edizioni, 2014). Uredila više zbornika. Njena poezija uvrštena je u nekoliko antologija i zbornika, a učestvovala je i na nekoliko festivala poezije. Bavi se prevođenjem sa engleskog jezika. Piše prozne crtice, prikaze i kritičke tekstove. Objavljuje u periodici i na internet portalima u zemlji i regionu.